‘Theorie en praktijk als puber-moeder’

Stapels puber-opvoedboeken lagen een jaar geleden onder mijn bed in de hoop er enigszins achter te komen wat de beste manier is om pubers op te voeden. Op die manier probeerde ik wijsheid te zoeken via de theorie.
Gek genoeg bleven die boeken grotendeels ongelezen onder mijn bed liggen verstoffen, want ik merkte….theorie is toch echt anders dan praktijk.

In de praktijk wonen er bij ons thuis 2 puberdochters van 14 en 12 jaar oud. Onze volwassen dochters van 22 en 19 jr zitten inmiddels allebei op kamers.
Het aantal kinderen bij ons thuis is gehalveerd, maar op dit moment is het wel ‘50% puber’ bij ons in huis!

Vaak vind ik de omgang met onze pubers super leuk, maar soms ook enorm lastig! En ook al werk ik als therapeut met 10-meiden in therapie, dat betekent niet dat ik de wijsheid in pacht heb als 10er moeder. Ik kan nog zoveel bijscholing volgen over het omgaan met 10ers, maar ik heb ontdekt dat het belangrijkste wat ik 10ers kan geven is …..mezelf.

Tieners zijn er, zonder dat ze zich dat zelf bewust zijn, goed in ons als ouders te confronteren met onszelf. Ze houden ons als het ware een spiegel voor waarvan het spannend en mooi is erin te durven kijken. Hoe meer ik me bewust ben van mijn eigen valkuilen en gevoeligheden (die er zeker zijn), hoe steviger ik op mijn benen sta in de ‘verschillende weersomstandigheden’ waar onze puber-dochters zich in kunnen bevinden. Op de momenten dat dat me lukt merk ik dat ik minder snel omver waai als zij zich in een ‘storm’ begeven. Dan kan ik de gevoelens van hen en mijzelf beter van elkaar gescheiden houden en word ik zelf niet direct getriggerd.

Wat hierbij helpt is, denk ik, dat ik regelmatig goed voor mezelf moet zorgen, mezelf mag kennen en mijn behoeftes en emoties serieus mag nemen. Dan kan ik dat automatisch ook beter naar hen toe.

Door mezelf te geven en mezelf te zijn leef ik hen een stukje voor dat ook te mogen doen!