Corona….
19 februari 2021 - 11:48, by , in Geen categorie, No comments

Ik moest vandaag denken aan een beeld van een hardloper die tegen het eind van zijn wedstrijd het finish-bord in de verte ziet en blij is dat het einde in zicht is.

 

De hardloper heeft een moe maar voldaan gevoel, hij is er bijna en heeft het zometeen gered!
Maar….op het moment dat hij de finish heel dichtbij nadert, lopen er plotseling mensen van de wedstrijdorganisatie naar het finish-bord, tillen het op en zetten het een paar kilometer verderop neer…!

Dit brengt enige verwarring en onrust, maar de hardloper wil de finish bereiken, dus verzamelt nog wat overgebleven energie om de laatste kilometers vol te houden.
Op het moment dat het bord weer in zicht komt, komen dezelfde mannen weer aanlopen om vervolgens het bord weer op te pakken en opnieuw te verplaatsen naar een paar kilometer verderop.

De moed zakt de hardloper in de schoenen, teleurstelling en onbegrip slaan toe, maar hij doet nog een laatste poging om zijn wedstrijd af te maken en zijn medaille te verdienen.
Op zijn laatste reserves sleept hij zichzelf voort naar de finish, hij ziet dat hij het bord nadert, maar dan…het zal toch niet….? Komen de mannen aanlopen om zonder uitleg het bord weer verderop te plaatsen.

 

De hardloper staat verstijft stil, hij geeft de moed en hoop op om op deze manier de finish ooit nog te kunnen bereiken.
Liever had hij gehad dat ze het bord van begin af aan zoveel kilometer verderop hadden gezet, dan had hij zich daar op kunnen instellen, maar dan stond het punt waar hij naartoe moest tenminste wel vast en wist hij waar hij aan toe was.

‘Dit is een onmenselijke manier om een hardloopwedstrijd te organiseren!’ denkt de hardloper.

 

Ditzelfde gevoel krijg ik elke keer weer bij de persconferenties. Hopen op nieuwe positieve maatregelen heeft al helemaal geen zin meer. Er komen iedere keer weer maatregelen bij in plaats van dat ze eraf gaan. We hopen met z’n allen op positieve geluiden, op perspectief, op zicht op een eindstreep. Al ligt ‘ie nog ver weg….geef ons zicht op de afstand! Dan houden we het beter vol met z’n allen.

De hoop die we in 2020 voorgeschoteld kregen met het idee dat 2021 het jaar van de vaccins werd en dat dat zou betekenen dat er weer hoop en perspectief geboden kon worden blijkt ook zo’n finishbord te zijn wat hoop gaf, maar inmiddels al meerdere keren vele kilometers verderop is geplaatst.

 

Ik merk het ook erg in mijn werk. Ik spreek veel mensen, waaronder ook tieners, die de motivatie kwijtraken, motivatie voor online school en soms zelfs de motivatie om te leven.

 

De wedstrijd duurt te lang! De finish wordt steeds verder verplaatst! We hebben weer hoop en perspectief nodig, desnoods een finish die nog mijlen ver weg ligt, maar die wel blijft staan waar die staat, dan hebben we een punt om ons op te richten en onze hoop op te vestigen.

 

Mijn persoonlijke lichtpunt in het hier en nu is dat het voorjaar eraan komt! En dat de seizoenen zich gelukkig niets aantrekken van corona in de wereld. Dat de bomen geen mondkapjes voor hoeven en geen 1,5 m afstand hoeven te houden 😉 De natuur blijft wie die is.

About author:

Comments are closed here.